Między tym, co widzę, a tym co mówię

Między tym, co mówię, a tym, co uciszam

Między tym, co uciszam, a tym, o czym marzę

Między tym, o czym marzę, a tym, o czym zapominam

Poezja

Prześlizguje się między tak, a nie:

Mówi

To o czym milczę

Ucisza to o czym mówię,

Marzy,

O czym zapomniałem.

To nie jest mówienie:

to jest działanie.

To jest działanie,

które jest mówieniem.

​

Poezja

się ją mówi i się jej słucha:

Ona prawdziwie jest,

Ona się rozsypuje.

Czy w ten sposób jest jeszcze bardziej prawdziwa?

Idea jest namacalna,

słowo

nienamacalne:

Poezja 
przychodzi i odchodzi
między tym co jest ,
i tym co nie jest.
Tka odbicia
i je rozpruwa.
Poezja
Rozsiewa oczy po stronach
Rozsiewa słowa w oczach.
Oczy mówią
Słowa patrzą,
Spojrzenia myślą.

Słyszeć
Przemyślenia
Widzieć
to co mówimy
dotykać
ciało
idei

Oczy 
zamykają się
Słowa się otwierają.

Octavio

Paz