Mogę napisać smutniejsze wersy tej nocy.

Pomyśleć, że jej nie mam. Poczuć, że ją utraciłem.

Nasłuchiwać rozległej nocy,  tym rozleglejszej, bo jej już nie ma.

Wersy opadają na duszę, jak na trawę poranna rosa.

Nie ważne, że miłość ma nie mogła jej zachować.

Noc jest gwieździsta, a jej tu nie ma.

To wszystko. W oddali ktoś śpiewa. W oddali.

 Dusza ma nie znajduje spokoju, gdyż ją utraciłem. 

Jakby próbując zbliżyć się do niej mój wzrok jej szuka

Moje serce jej szuka i ona nie jest ze mną.

Ta sama noc, która bieli te same drzewa.

My, od tamtej chwili już nie jesteśmy tacy sami.

Już jej nie kocham, to fakt, ale jak bardzo ją kochałem.

Mój głos poszukiwał wiatru, który dotknąłby jej uszu.

 Inaczej. Będzie inaczej. Jak kiedyś moje pocałunki.

Jej głos. Jej jasne ciało. Jej nieskończone oczy.

Już jej nie kocham, to fakt, ale może jednak ją kocham.

Tak krótka jest miłość i tak długie jest zapomnienie.